पुरुषोतम सम्साल

जो टोपी सिउँछ
उसको शिरमा पनि शिव छ
जो आरन चलाउँछ
उसको मनमा पनि नारायण छ

जो कूचो लाउँछ
ऊ पनि जपिरहेछ राम
जो छाला बुन्छ
ऊ पनि भजिरहेछ कृष्ण काला

सबका तखताहरुमा
उसैगरी सजिएका छन् गणेश र दुर्गाहरु
आशाका लक्ष्मी र सरस्वतीहरु
अरु त सब खुसी छन्

देउतै मात्र बेखुसी छ
जो बाँधिएका छन् जनै र टुप्पीहरुमा ।

माली,
गोडिरहेछ देवत्वको बगैंचा
उनीरहेछ आस्थाको फूल
बुनिरहेछ विश्वासको माला

छरिरहेछ धर्मको सुवास
नाकहरु जुनै आकारको होस्
उस्तै छ सुगन्ध कर्मको
आँखाको आकारमा

विभक्त छैन ओमकारको प्रकाश
न तत्व, न पदार्थ
न आकार, न प्रकार
कसले बनायो ईश्वरको लालपूर्जा ?

कसले लगायो द्वारमा ताल्चा ??
अरु त सबै खुसी छन्
देउतै मात्र बेखुसी छ
जो थुनिएको छ

जात र गोत्रको कैदखानामा ।

पिउरी कात्छन् – चल्छ
दीप बनाउँछन् – चल्छ
दीप जलाउँछन् – बल्छ
त्यो टुँडाल/ त्यो तोरण / त्यो गजूर

चलेको छैन र हजूर ?
त्यो शिला /त्यो मूर्ति / त्यो थाली
जँचेको छैन र हजूर ?
फेरि कसरी भयो यो ईश्वर तिम्रो मात्र ?

हे पूजारी !
तिमीहरु मात्र बेखुसी छौ
बाँकि देउता खुसी छन्
सुन्दासका छोरीहरुले वेद वाचन गर्दा ।

उनीहरुले सहनाई बजाए
ढोल पिटे, दमाहा बजाए
ट्याम्को ठटाए
नरसिंगा पनि फुके

देवीथानको मुनी
धुमधाम भो इष्टपूजा
भव्य भो दिवाली
जसले बाजा बजाए

तिनीहरु चाँहि परै थिए
बाँकि त खुसै थिए
देउतै मात्र नाखुस थिए